‘In L.A., nobody touches you. We’re always behind this metal and glass. I think we miss that touch so much, that we crash into each other‘. Zo begint de mozaïekfilm Crash (2004) van Paul Haggis. In deze film komen mensen uit verschillende bevolkingsgroepen met elkaar in botsing, letterlijk en figuurlijk.
Een overrompelende film die de toeschouwer aan het eind toch een zekere troost biedt. Je zou het de genade van het lot kunnen noemen. Zie: Crash (op de tijdslijn bevindt het citaat zich hier: 3.04 - 3.21 ).
