Killer Wheels

Troost is in de laatste schilderijen van Dirk Skreber ver te zoeken. Ook in deze schilderijen spelen auto’s een grote rol. En waar auto’s zijn, is geweld. Net als in de film Duel is het landschap kaal en verlaten. Mensen zijn er niet te zien op deze schilderijen (hooguit een Baconachtig stuk mensenvlees op de achterbank van de dichtstbijzijnde auto), maar verfrommelde auto’s des te meer. Dat zijn vaak personenauto’s, maar ook vrachtwagens valt deze dubieuze eer te beurt.

Toch hebben de wrakstukken iets menselijks. Het is alsof beide auto’s in It Rocks Us So Hard Ho Ho Ho zich uit pure wanhoop om een paal hebben geslagen. Het lijken zelfmoordacties van spijtoptanten (spijt dat ze ooit van de productielijn zijn gerold).
Wat het menselijke aspect betreft, ze vertonen een zekere gelijkenis met de kannetjes, potjes en flesjes in de stillevens van Giorgio Morandi. Bij Morandi zijn het altijd groepjes die bij elkaar schuilen (ze schurken tegen elkaar), bij Skreber gaat het om het drama van het individu: mijn auto, dat ben ik. Aanrakingsvrees is omgeslagen in suïcidaal gedrag (zie Crash).

Upside down boy you turn me on, is de titel van dit werk. De truck met oplegger lijkt op een gewond dier met de poten omhoog.
Het doet me denken aan een schilderij van Jan Baptist Weenix (omstreeks 1647 – 1660) dat in het Rijksmuseum te zien is. Zie: Een hond en een kat bij een half geslachte ree.
Zo kun je deze Killer Wheels van Skreber dus ook opvatten: als stillevens van de snelweg.