Orgelpark

Vandaag met Hans Mulder een concert van Wiersinga op het Verschueren-orgel in het Orgelpark beluisterd. Het bezoek was zeer de moeite waard.

Niet alleen vanwege de orgelmuziek: ook het interieur van de voormalige Gereformeerde kerk is een genot voor het oog. Een hele mooie combinatie van verschillende tinten groen, geel en rood.
Erwin Wiersinga speelde stukken (transcripties van bestaande composities) van César Franck, Maurice Ravel en van Bela Bartok. Vooral Tanz-Suite van Bartok was indrukwekkend.

De melodielijn die steeds weer wordt onderbroken, de dissonanten die elkaar lijken te verdringen, de wisselende tempi en dan het orgel zelf dat qua klank goed past bij het werk van Bartok. Als je de dispositie naleest, dan besef je pas dat zo’n orgel eigenlijk een heel orkest vertegenwoordigt. In dit geval gaat het om een Verschueren-orgel.

Waar ik trouwens de hele tijd aan moest denken, telkens als ik naar het orgel keek - we zaten in de zaal beneden - was het werk van Lyonel Feiniger. Feiniger maakte destijds deel uit van der Blaue Reiter en hij had een heel eigen kijk op de wereld. Orde, ritme en vlakken: daaruit bestaan zijn schilderijen. Hij was zowel Amerikaan als puritein. En natuurlijk estheet.
Misschien dat deze kerk die vol staat met orgels me daarom aan hem deed denken. Maar er was nog een detail dat ik niet kan laten zien omdat ik er geen detailfoto van heb gemaakt. Dat was het licht dat door de vensters naar binnen viel en dat heel langzaam verschoof op de beide zijmuren, links en rechts van het orgel: abstracte vlakken met hier en daar wat donkere silhouetten van de orgelpijpen. Fascinerend.
Jan Brokken heeft trouwens een boek geschreven waarin Feiniger de hoofdrol speelt. Het is in 2008 gepubliceerd. Daarover een volgende keer meer.