Dit soort vragen verbeeldt Van Herwaarden in haar oeuvre. Dit is de derde keer dat ik haar werk zie en ook hier in het Oude Raadshuis van Hoofddorp kijk ik ernaar alsof zij meer weet dan ik. Of misschien weet ze iets geheel anders. Dat iets wil ik graag ontraadselen. .jpg)
De hand speelt in haar tekeningen een grote rol: de hand die druk uitoefent op het hoofd van de ander. Alsof ze daarmee wil zeggen:'Maak je niet druk, ik ben er toch'. Maar er is altijd meer in zo’n gebaar, hoge druk kan ook verpletteren. Denk aan de hand die een insekt verplettert. 
Om dit soort lichaamstaal is het Van Herwaarden te doen. Alle figuren die zij tekent zijn naakt.
De hooghartige blik van de man in Perfectly Calm. Zijn getekende schim doet dingen die hij zou willen doen maar die hij toch nalaat. De magneet van schuurpapier vertelt iets over wederzijdse aantrekkingskracht maar ook over hoe pijnlijk gedeelde ervaringen kunnen zijn. .jpg)
Zijn linkerarm hangt er als prothese bij. Het splitpennetje wijst er op. Een vrouwenhand biedt haar geur aan. Meer niet. Toenadering en afstand houden, aantrekkingskracht en houvast: het wisselende ritme tussen het ik en de ander, het ik en de anderen. Het ik als ontwerp, als sociaal concept.
Het lijkt nog het meest op een reddingsactie waarbij iemand op het droge wordt getrokken. Twee verbindingsdraden zijn losgeraakt. Een man aan de wal geeft instructies lijkt het wel. Het heeft bijna iets anekdotisch, deze ruimtelijke collage. 'Give Up, Give In' is de titel. Het werk bevindt zich in een vitrine van glas en daarmee benadert dit werk nog het meest de naam van deze tentoonstelling: Intensive Care.
In haar werk omhelst Van Herwaarden het leven zoals het zich voordoet. Uit haar werk spreekt een zeker mededogen. Je zou het een moderne variant op het Kyrie Eleison kunnen noemen. .jpg)
Dit is een splitpen. Een pennetje dat iets doorboort en dat meerdere delen met elkaar verbindt. Misschien verbeeldt dit pennetje wel ons bewustzijn.
