'Z'n bananen herkende ik het eerst. 'Dat is van Walter Bosman', zei ik tegen m'n zus. 'Ze lijken net echt', zei ze, 'Nou ja, op die ene na dan'. Walter Bosman beschildert zijn bananen met acrylverf. Zijn bananen lijken net echt, op eentje na dus. Die ene banaan heeft hij niet bewerkt. Zijn manier van schilderen houdt het midden tussen conceptueel en realistisch schilderen. De bananen doen me vooral denken aan de banaan die Andy Warhol ooit afgebeeld op de platenhoes van The Velvet Underground & Nico waarop het onvergetelijke nummer staat: Sundaymorning (Verve, 1967). Dit schilderijtje heb ik trouwens in november 2006 gefotografeerd. Ik heb de foto van het schilderijtje toen op de voorkant van een uitnodiging voor een expositie in Galerie Kruitberg gezet.
Zijn nieuwe ruimtelijke objecten zijn verrassend, ze zetten een ontwikkeling voort die op doek is begonnen; het combineren van verschillende elementen: tekeningen, geschilderde kiekjes en geschreven teksten. Ze doen modern aan maar ze hebben ook nostalgische trekjes. Hij heeft een paar zelfportretjes gemaakt. Onorthodox klein. Luchtig maar toch. Niet zozeer gericht op zichzelf als wel op de manier waarop hij zichzelf als model ontleedt: de uitsnede, het plastische element, de lichtval. De uitsnede is misschien wel het belangrijkste: zijn gezicht is maar voor een deel zichtbaar, aan de onderkant afgesneden door het doek, aan de bovenkant door de blauwe cap als onderdeel van het schilderij. Zijn werk doet denken aan dat van David Hockney, niet wat techniek betreft maar wat de toon betreft: luchtig blauw. Zijn werk was te zien in de stand van Galerie De Roos van Tudor: http://www.roosvantudor.nl/
