Barack Obama die afgelopen dinsdag werd ingehuldigd. De ontstellend grote massa mensen die erbij aanwezig was. Het is bijna onvoorstelbaar. Ze trotseren de kou, ze zijn allen gelijk, ze willen dit moment delen: ze zijn nagenoeg een. Ik moest steeds weer denken aan de tekeningen die Caren Herwaarden over dit onderwerp heeft gemaakt. De camera was natuurlijk ook zo opgesteld dat de aanwezige mensenmassa’s nagenoeg ritmisch werden weergegeven: de camera zoomde steeds verder in, tree voor tree leek het wel. Het Lincoln Monument was het eindpunt. Dit gebeurde meerdere keren (als ging het om een ritueel).
En allen luisterden naar wat één man te zeggen had: je kon bij wijze van spreken een speld horen vallen. Adembenemend zo’n schouwspel. Dit alleen al duidt op de macht die anderen Obama toedichten.
Ook ik luister, al is het op grote afstand. Het is fantastisch en tegelijkertijd griezelig. Wat in de mens is het toch dat hij zich – en masse - overlevert aan iemand anders; iemand die groter lijkt, die de onderlinge verschillen weet te slechten en maar een doel voor ogen heeft: richting geven aan een onzekere natie.
Tekeningen en collages van Caren van Herwaarden zijn vanaf zondag a.s. te zien in de Salon van Het Oude Raadhuis in Hoofddorp. Zie: http://www.galeriedemeerse.nl/
Vlek wordt mens, de titel van de aquarel bovenaan deze blog staat op deze site: http://www.cvanherwaarden.nl/
